هوا سنگین بود  ،   نفس هایم به سختی بالا می آمد    ،     دل آسمان هم مانند دل من

گرفته بود ،      کاش بغض آسمان بترکد  تا مثل بغض من آزارش ندهد

دلش پر بود      ،     داشت میغرید     ،     انگار از همه گلایه داشت    ،   میخواست خود را خالی کند

خوش به حال آسمان چه راحت خود را خالی میکند

چه راحت میگرید  و چه راحت آرام میشود    ،        کاش چشمانم آسمانی بود     ،  

تمام

فضای جنگل پر بود از آواز باران     ،    گاه گاهی  صدای کوفتن نوک دارکوبی  به تن

خسته

درختی  کهنه به گوش میرسید

آسمان هنوز هم گریه میکرد انگار تمامی نداشت .     من هم بارانی شدم

بغضم را شکستم

چشمانم را آسمانی کردم        فریاد زدم  ،      دلم را از گلایه ها خالی کردم

دلم را با دل آسمان پیوند زدم

حال هر دو آبی شدیم                کینه هارا پاک کردیم  و آرام شدیم  .

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه:

[+] نوشته شده توسط amirali در 18:0 | |